De laatste dagen

De laatste dagen hier komen eraan. We doen nog 3 nachtshiften en dan is het echt gedaan. Volgende week vrijdag vertrekken we heel vroeg naar Malawi, waar we dan na een hele dag reizen aankomen aan Lake Malawi, om dan 5 relaxte dagen op het strand door te brengen. Daarna reizen we weer helemaal de andere kant op naar de Victoria Falls, dit doen we in twee dagen omdat het wel een erg lange reis is. En dan brengen we nog eens ongeveer 5 dagen in Livingstone aan de watervallen door.

De voorbije week hebben we ook al twee nachtshiften gedaan waarvan we echt hebben genoten. De vroedvrouwen slapen hier vaak ’s nachts en ondertussen durven ze het ons ook helemaal alleen te laten afhandelen. Dit zorgde voor twee drukke nachten waarin we zelf de verantwoordelijkheid hadden over de ward. Als er iets was konden we hun altijd wakker maken, maar dat was gelukkig niet nodig. We hadden allemaal vlotte bevallingen met perfecte APGAR scores (score die de pasgeborene krijgt om zijn toestand te bepalen) waardoor we onze les over kangaroo care en laattijdig afnavelen meteen in de praktijk konden omzetten. Na de nachten waren we toch wel trots op de 10 kindjes die we allemaal een uur skin-to-skin hadden kunnen laten liggen. Het is ook heel fijn om te zien hoe dan ook al die kindjes meteen aan de borst beginnen te drinken, terwijl het normaal heel moeilijk is om borstvoeding in het eerste uur na de bevalling te stimuleren.

Donderdagavond was er nog een feestje met de Westerse dokters. We hebben een Ceilidh gedaan. Dit is een typische schotse volksdans en echt een van de leukste dingen die ik al gedaan had. We waren eerst allebei wat nerveus omdat bijna iedereen het wel al eens gedaan had en wij geen idee hadden van wat er ging komen, maar de danspasjes waren heel gemakkelijk en omdat iedereen mee deed had je ook niet het gevoel dat je werd bekeken. Als sommige pasjes niet lukte deed je gewoon iets anders. Er is altijd iemand die uitlegt hoe het moet voor je aan de dans begint. Er waren ook twee dokters die viool speelde en een iemand gitaar, de livemuziek maakte het echt helemaal af.

Zaterdag hebben we dan zelf een klein afscheidsfeestje gedaan met pannenkoeken en petit-beurre  taart. Noa, de Deense uitwisselingsstudente vertrekt gelijk met ons, dus we deden samen iets bij haar in de tuin. Zij heeft een vuurtje in de tuin en we hebben een heel gezellige avond gehad met pogingen tot pannenkoeken bakken, nootjes roosteren en thee zetten op het vuur.

Hoewel het nu echt wel heel dichtbij begint te komen besef ik niet dat we hier nu echt bijna weg moeten. Ik heb nog altijd het gevoel dat we hier nog zeker een paar weken blijven. Het ziekenhuis en Tikondane verlaten gaat echt niet gemakkelijk worden. We zijn hier de voorbije maanden zo in het ritme gekomen en gewend geworden aan het leven hier, dat terug naar huis gaan wennen wordt.

Dingen die we ongelooflijk hard gaan missen:

* De vroedvrouwen die ons met open armen hebben ontvangen en ons altijd iets wouden bij leren over bevallen of gewoon over het leven hier en  forceren om het op te eten J)

* De vele gezellige etentjes en feestjes met de andere westerse dokters en dokter studenten. Een geweldig warme groep mensen. Het is heel fijn om soms iemand te hebben met dezelfde achtergrond die je frustraties begrijpt.

* De buns in de Mess

* Het marktje waar we duizend soorten stofjes kunnen kopen en de daarop volgende bezoekjes van de kleermaker. Elke keer als hij iets nieuw kwam brengen was het toch weer een beetje spannend.

* Muli bwanji, Ndili bwino kaya inu? Iedereen vraagt hier altijd hoe het met je gaat. Wat we dan ook heel erg gaan missen zijn de gesprekjes met random mensen die je tegenkomt op weg naar het ziekenhuis of naar de markt en die allemaal wel iets te vertellen hebben.

*Ook het gemeenschapsgevoel hier is iets dat ik geweldig ga missen. In het begin vond ik het vooral heel raar dat alle vrouwen op materniteit in 1 grote ruimte lagen en nog altijd denk ik wel dat het niet ideaal is, maar je ziet hierdoor ook heel mooie taferelen. Vrouwen die de vrouw die net een kind heeft gekregen blij op de rug komen slaan of een high-five komen geven, families die de hele nacht naast het bed van een ziek familielid waken, grootmoeders die op de grond slapen wachtende tot hun dochter is bevallen, … Hoe minder je hebt, hoe meer je geeft blijkt hier wel echt te kloppen. De meeste vrouwen die we hier hebben gezien zijn hier echt arm, maar toch is het nooit een probleem om wat eten te delen met de vrouw naast hun die niks meer heeft of om ons op de markt nog wat extra tomaten cadeau te doen naast degene die we echt al voor een spotprijsje gekocht hebben.

* De vrijheid als vroedvrouwen: we hebben hier 3 maanden lang mogen ervaren hoe het is als je als vroedvrouw de volledige verantwoordelijkheid hebt over de normale bevalling en de gynaecoloog er enkel bijkomt als er iets mis gaat. Dit is toch wel een groot verschil met België en hoe langer we hier zijn en ook van de Denen, Britten en Engelse horen hoe het er bij hun aan toe gaat hebben we toch het gevoel dat er in België nog veel kan verbeteren aan de positie van de vroedvrouw.  Hoewel we in België nooit echt hebben genoten van onze stages op verloskamer en liever op de andere diensten stonden, vinden we het hier allebei echt leuk.    

De verloskamers zijn in de tijd dat we hier waren helemaal vernieuwd. Jammer dat ze waarschijnlijk met niet klaar gaan zijn voor we vertrekken

De stage loopt ten einde...

Onze laatste twee weken hier in Katete zijn ondertussen ingegaan... In deze laatste twee weken doen we enkel nog nachtshiften. Vrijdag 24 april vertrekken we hier en nemen we nog twee weken vakantie. We reizen verder naar Malawi waar we 5 dagen zullen verblijven. Na Malawi volgen de Victoria falls in Zambia en daarna vliegen we terug naar huis.

Op de verloskamer verloopt alles heel goed, we voelen ons helemaal thuis en aanvaard hier.
Goed nieuws: we hebben allebei onze 40ste bevalling gehaald. Dit aantal is voor ons belangrijk om te kunnen afstuderen als vroedvrouw. In België is het niet evident om aan dit aantal te geraken dus werd het te bereiken aantal de laatste jaren telkens verlaagd naar 30 bevallingen. Ondertussen blijven de bevallingen oplopen :-) En we vermoeden dat de nachtshiften ook nog druk zullen zijn. 

Vandaag gaven we een presentatie aan de (student) vroedvrouwen over skin to skin contact na de geboorte en laattijdig afnavelen. Twee zaken waar in onze opleiding toch wel veel aandacht aan wordt besteed maar wat hier in Zambia niet wordt toegepast. Met deze presentatie wouden we de vroedvrouwen en student vroedvrouwen graag overtuigen over de voordelen van deze twee handelingen die zo simpel zijn en zoveel voordelen met zich meebrengen, zeker in ontwikkelingslanden.

We waren allebei zenuwachtig omdat presenteren voor een groep niet echt ons ding is en om het dan nog eens in het Engels te doen was een extra stressfactor. Maar het verliep heel goed! Er waren heel wat studenten vroedkunde aanwezig die erg geïnteresseerd en enthousiast waren. We hopen dat ze deze twee handelingen in de toekomst stilaan zullen beginnen toe te passen hier in het ziekenhuis.

Voor de rest loopt alles hier heel goed, we voelen ons helemaal thuis en weten soms niet goed wat te schrijven op de blog omdat alles zo'n dagelijkse gewoonte voor ons wordt. 

De komende dagen hebben we nog leuke feestjes en etentjes in het vooruitzicht. Volgende week woensdag hebben we een groot afscheidsfeest gepland samen met Sien en Charlotte (studenten verpleegkunde waar we samen dit avontuur mee beleven). In de namiddag doen we een pannenkoekenfeest voor de kindjes en 's avonds volgt er een feestje voor de mensen van het ziekenhuis en onze andere kennissen. Iets om naar uit te kijken! 

Moeilijke momenten

Aangezien we jullie een goed beeld willen geven van wat er hier allemaal gebeurd is het belangrijk om niet enkel de leuke momenten met jullie te delen, maar ook de minder leuke.

We zijn deze week terug met nachten begonnen en hebben er ondertussen al twee opzitten. De eerste nacht begon al met een domper, het kindje van de stuitbevalling van de vorige dag was overleden op neonatologie. De middelen om een te vroeg geboren kindje te ondersteunen zijn hier zeer beperkt en ondanks de moeite van het team hebben prematuren hier soms weinig kansen.

Die nacht was het extreem rustig. Er waren zelfs helemaal geen vrouwen tot er om 6 uur een eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) patiënte werd opgenomen. Ze kwam van een health center (soort van mini ziekenhuis, vaak met beperkte middelen.) Doordat de batterij van de bloeddrukmeter plat was hadden ze tijdens heel de arbeid geen bloeddrukken genomen. Na de bevalling kreeg de vrouw plots convulsies (stuipen) en heel hoge bloeddrukken. Aangezien ze in het health center geen medicatie hadden hiervoor werd ze naar ons gebracht, een tocht van twee uur in de ambulance. Toen ze binnenkwam was het meteen duidelijk dat de toestand heel slecht was. Onze nachtshift was toen net gedaan dus vertrokken we naar huis. Toen we de volgende nacht terugkwamen was de toestand nog steeds heel slecht. De dokters waren de hele dag met haar bezig geweest en hadden verschillende medicaties geprobeerd, maar ze was door de dag steeds minder urine gaan produceren, wat een slecht teken is.

Tijdens de volgende nacht waren de bloeddrukken stabiel, maar de pols bleef heel hoog en ze plaste nog steeds niet. Toen we tegen de morgen de bloeddruk namen was deze plotseling heel laag. We belde de dokter en die raadde aan om vocht te geven, maar tegen dat we een infuuszak hadden klaar gemaakt was de vrouw overleden. Dit was voor ons allebei de eerste dode moeder die we zagen. Hoewel we wisten dat de vrouw er slecht aan toe was, waren we toch verschoten dat het ineens zo snel was gegaan. Het greep ons wel aan, zeker toen de familie besefte wat er aan de hand was. Wat hier wel heel mooi is, als er iemand sterft komt er ook familie van andere patiënten bijstaan die troost proberen te bieden aan de familie. Het samenhorigheidsgevoel is hier heel sterk en iedereen helpt iedereen. Dat hebben we ook al op andere momenten mogen ervaren.

We hebben hier samen veel over gepraat, omdat in zo’n geval de vraag met de vraag blijft zitten: had ik iets kunnen doen om dit te vermijden? Wat als we dit hadden gedaan? Wat als we dat hadden gedaan?

Dezelfde nacht lag er ook een vrouw met een kindje dat in handligging lag. De foetale harttonen waren heel slecht (continue rond de 60) en toen we binnenkwamen hadden de vroedvrouwen van de late haar al voorbereid op een keizersnede. De dokter moest haar enkel nog zien voordat ze naar de operatiezaal kon. Doordat de dokter met de eclampsie patiënte bezig was, duurde dit echter heel lang. De vrouw lag aan de CTG monitor en op een bepaald moment verdwenen de harttonen. Uiteindelijk bleek het kindje overleden te zijn. Dit vonden we ergens nog moeilijker, omdat we het gevoel hadden dat deze baby gered had kunnen worden als er iets sneller was gehandeld.

Geen topnachten dus, we hebben er nog een te gaan en met allebei 39 bevallingen op de teller hopen we dat dit een betere nacht kan worden. 

Vakantie!

Het is weer even geleden dat we iets van ons lieten horen, ondertussen zitten we al in de helft van onze stage, het gaat zo snel. De zes nachtshiften hebben we overleefd, maar het was toch wel echt vermoeiend doordat deze van 20u 's avonds tot 7u30 duren en slapen heel moeilijk was tussendoor. We zijn van plan om de komende weken nog meer nachtshiften te doen, er zijn 's nachts nooit studenten waardoor we meer werk hebben. De vroedvrouwen willen tijdens de nachtshiften liefst zo veel mogelijk slapen, dat werd ons al snel duidelijk. De tweede nacht was er een vrouw in arbeid luid aan het roepen, Amber en ik zaten bij haar om haar te ondersteunen. De vroedvrouw kwam haar kortaf vragen of 'ze stil kon zijn want ze probeerde te slapen'. Daarna vroeg de vroedvrouw aan ons om in een andere kamer te gaan zitten, we mochten haar niet te veel aandacht geven want dan zou ze nog meer gaan roepen en dan zou het kind te veel stress ervaren, euh? 

Tijdens de nachtshiften deden we samen twee keer een tweelingbevalling. Dit was heel speciaal voor ons! We hadden dit allebei nog nooit gezien of gedaan in België (meestal wordt er een keizersnede uitgevoerd). We merken dat ze ons echt beginnen te vertrouwen, we worden vaak alleen gelaten en leren zelfstandig werken op die manier. 

Na onze nachtshiften hadden we enkele dagen vrij om te recupereren. Dit was nodig, Amber was een beetje ziek en we moesten echt wel wat slaap in halen. Maar overdag slapen was niet ideaal, er was veel lawaai buiten en de warmte maakte het er niet gemakkelijker op. Het waren luie dagen waarin we niet veel deden :) 

We nodigden onze Deense vrienden (studenten geneeskunde) uit voor een etentje. Het was heel gezellig. We maakten gin-7up en guacamole dip met crackers als aperitief. Daarna volgde een pittig gerecht met tomaten en ei, heerlijk. Om dan te eindigen met het dessert: pannenkoeken met fruit en chocoladesaus. We worden nog pro's in koken!

Een paar dagen later was het dan zover. Het moment waar we al weken naar uitkeken. Na 6 weken stage was het tijd om te ontspannen op safari in de Marula lodge. We vertrokken donderdagochtend al vroeg zodat we tegen de middag daar waren. De eerste dag waren er nog geen drives gepland en konden we dus de hele dag aan het zwembad liggen. Je kan niet geloven hoe hard we dat gemist hadden!

Na 6 weken in toch wel primitieve omstandigheden te leven genoten we echt van elk klein detail: de witte lakens, het heerlijke eten, de warme goedlopende douche,.. Tien minuten nadat we waren aangekomen hadden we ook onze eerste dieren gespot. De lodge is aan een rivier gelegen die vol met nijlpaarden zat. Het was heerlijk om met een boek in de zeteltjes te zitten terwijl er af en toe eens een nijlpaard voor je opdook. De nijlpaarden komen ’s nachts ook uit het water om de grazen en dat hebben we ook mogen ervaren toen we ’s nachts wakker werden van een vreemd geluid. Toen we uit het raam keken stond er een gigantisch nijlpaard op 1 meter van ons raam naar ons te staren, toch wel wat spannend.

De volgende dag stonden we al om 5 uur op om dieren te gaan spotten. We hadden meteen geluk, want na 20 minuten in het park hadden we al een familie leeuwen gevonden, terwijl deze juist heel zeldzaam zijn in het park. Die morgen zagen we ook nog olifanten, impala’s, zebra’s en heel veel vogels. Die avond was er ook een night drive gepland waarbij we giraffen hebben gezien en luipaarden die een impala hadden gevangen en in een boom gesleurd. Het mooiste aan de avonddrive was toch wel de zonsondergang boven de rivier. Afrikaanse zonsondergangen zijn toch wel een pak spectaculairder dan de Belgische. De volgende dag deden we nog eens een drive, waarbij we zowat alle dieren hebben gezien behalve de buffels, die waren nergens te bespeuren. Deze keer was er net als de vorige dag een drink bij zonsondergang gepland, maar net toen begon het keihard te regenen. Dit maakte de nachtdrive iets minder leuk omdat we nat waren en koud hadden. De volgende dag zat de safari er al weer op en vandaag zijn we zelfs al terug aan het werk.

Het was onmiddellijk een drukke eerste dag. In de voormiddag hebben Hella en ik afwisselend baby’s opgevangen bij de keizersneden. Toen we terug waren was er een meisje van 17 opgenomen die zwanger was van haar eerste kindje. Ze was een uur geleden 4 centimeter en aangezien ze tot 10 moeten dachten we dat het nog niet voor direct gaat zijn, maar this is Africa en toen we 10 minuutjes bij haar stonden begon ze ineens te persen. Toen ik haar onderzocht voelde ik iets raar, maar wist niet goed wat. We haalde de vroedvrouwen erbij, maar ondertussen was het voorliggende deel al zichtbaar geworden. Ook de vroedvrouwen wisten niet goed wat het was, totdat er ineens kaka verscheen. De baby lag in stuit en toen het er iets verder uit kwam bleek het ook een heel klein kindje te zijn. Gelukkig werd het hoofdje vlot geboren, maar het kindje was wel heel slap en we begonnen onmiddellijk met de reanimatie. 5 minuutjes later begon het gelukkig te ademen en kon het naar de neonatale afdeling worden gebracht. Hella had ondertussen de placenta gehaald en deze zag er ook heel vreemd uit. De vroedvrouwen vermoedde dat het een placenta loslating was geweest. Hierdoor ging er niet genoeg bloed naar het kindje, wat ook verklaarde waarom het zo klein was. We zitten allebei ook bijna aan onze 40 bevallingen, allebei nog 2! We zouden misschien onze laatste weken op de neonatale afdeling willen doorbrengen, daar zijn we nu over aan het nadenken.

Ondertussen zijn we halfweg. Het einde komt steeds dichterbij, maar daar proberen we niet teveel aan te denken!! We zetten hier een paar foto’s op, maar de rest is te bewonderen op onze facebook!

Zonsondergang!

Tripjes en nachten

Het is ondertussen alweer een goede week geleden sinds ons laatste blogbericht. We hebben van vorig weekend tot donderdagavond gewerkt. Woensdag en donderdag hadden de lokale studenten praktisch examen. Dit houd in dat ze allemaal naar het ziekenhuis moeten komen en hier examen komen doen op de patiënten die er op dat moment zijn. Om ze niet in de weg te lopen hadden wij besloten om terug mee te gaan op de outreaches. Nadat we woensdag ongeveer een uur gewacht hadden bleek de outreach niet door te gaan en hadden we onverwacht een dagje vrij. Echt veel hebben we wel niet kunnen doen, want het heeft heel de dag gestort regent. 

Dat brengt me erop, in Zambia is regenseizoen dus niet af en toe een stortbui van 10 minuten. Het kan hier wel echt uren aan een stuk regenen. Gelukkig wordt dit gecompenseerd met meer dan genoeg warme dagen zoals dit weekend.

Zaterdag was er een ceremonie in Chipata om het oogstseizoen te vieren. De president ging komen en we hadden gehoord dat ze een zwarte stier gingen offeren en dat de chief van de stad dan zijn bloed opdronk. Leek ons allemaal heel spannend! De vroedvrouwen hadden ook gezegd dat we daar zeker op tijd moesten zijn omdat het heel vroeg begon, dus stonden we om 7 uur op om de taxi naar Chipata te pakken, waar we tegen 9 uur aankwamen. Het feest was wel groter als we hadden gedacht en er liepen heel veel Afrikanen rond met dierenhuiden op hun hoofd. Waarom was ons niet helemaal duidelijk. Omdat we blank waren mochten we mee plaats nemen in de VIP tenten. De ceremonie kon pas beginnen als de president arriveerde, maar in afwachting daarvan traden er allemaal lokale dansgroepen op. Heet eerste uur was dit allemaal nog wel leuk en spannend, maar toen 4 uur later de president er nog altijd niet was zijn we toch maar doorgegaan om te gaan winkelen in Chipata. Dat was wel een beetje een teleurstelling! 

De volgende dag zijn we een berg in de buurt van ons dorpje gaan beklimmen. Het was een van de warmste dagen tot nu toe, dus gelukkig was het eerder een grote heuvel dan echt een berg. Na een uurtje hadden we de top bereikt en het uitzicht was zeker wel de moeite waard!

Gisteren avond zijn we met nachtshifts begonnen. Omdat we al van half 9 wakker waren en overdag niet meer echt hadden geslapen was de eerste wel zwaar. Amber heeft wel 1 bevalling gedaan en Hella heeft wel 2 bevallingen kunnen doen, waarvan  eentje helemaal alleen omdat het kindje er al uit was voor de vroedvrouw er was. 

Iets minder leuk: rond half 1 kwam er nog een vrouw binnen die was overgebracht vanuit een ander ziekenhuis. Ze hadden haar doorverwezen omwille van traag vorderende arbeid, maar toen de vroedvrouw haar onderzocht bleek het een navelstrengprolaps te zijn en de navelstreng klopte niet meer. ( voor de niet vroedkundige onder ons: de navelstreng was uitgezakt tot naast het hoofdje. Hierdoor werd hij plat gedrukt tussen het hoofdje en het bekken waardoor er geen bloed meer naar het kindje ging) 

Ze hoopten dat het kindje er zou uitkomen zonder keizersnede, maar na 3 uur was er nog altijd geen vooruitgang en hebben ze uiteindelijk toch een keizersnede gedaan. Als een kindje hier sterfst wordt het wel altijd nog aan de moeder getoond, wat ik welk goed vind. De familie van de moeder komt het kindje daarna inwikkelen in een Chitenga (een traditionele afrikaanse doek) en de volgende dag wordt het kindje in het veld achter het ziekenhuis begraven. Toch wel allemaal heel anders als bij ons. 

We toen nog nachten tot vrijdagavond en dan pakken we een paar dagen vrij om te herstellen :) 

Uitzicht op de top

Outreaches

De voorbije twee dagen gingen we mee op 'outreaches' met Petronella en Ruth (twee heel sympathieke vroedvrouwen). We reden mee met de jeep (hobbeldebobbel) naar een health center van het St Francis Hospital op een uur rijden van het ziekenhuis. De zwangeren vrouwen zaten al te wachten op ons samen met hun partner. Opvallend was dat de mannen en vrouwen apart zaten. Eerst gaven de vroedvrouwen een uur lang gezondheidsvoorlichting rond hiv en aids, spijtig genoeg begrepen we er niet veel van omdat er werd gesproken in 'chechewa' de lokale taal hier. Onze kennis gaat voorlopig niet veel verder dan een aantal woordjes: Muli bwanji (Hallo, hoe gaat het?), Ndili bwino, kaya inu (Goed, met jou?), pepani (sorry), tiza onana (tot ziens), zikomo (danku)...
Na de uitleg mochten we de vrouwen onderzoeken: voelen hoe de baby ligt en hoeveel weken ze zwanger zijn, luisteren naar de harttonen van de baby met een pinard. Heel leerrijk voor ons, veel van deze handelingen gaan verloren in de Belgische ziekenhuizen door de komst van al het elektronisch materiaal zoals echo's, ctg's. 

Gisterenavond gingen we naar het afscheidsfeestje van een aantal Nederlandse artsen in opleiding die zeven weken in het ziekenhuis hebben gewerkt. Het was heel gezellig. Er was lekker eten en goede muziek. 

De verloskamer

De tijd vliegt!

Ondertussen zijn we al aan onze tweede week stage begonnen, en hoewel we amper een week geleden zijn aangekomen lijkt het alsof we hier al een eeuwigheid zijn en dat denken de vroedvrouwen duidelijk ook. Ze laten ons meestal zelfstandig werken en durven ons zelf een hele tijd alleen laten, wat wij niet altijd even leuk vinden, want zo zelfzeker zijn we nu ook nog niet. Maar ondertussen loopt het aantal bevallingen wel op. We kunnen er elk bijna elke dag eentje doen.

Dit weekend hadden we vrij en daar hebben we uitgebreid gebruik van gemaakt. Zaterdag zijn we samen met Nico en Melica naar Chipata geweest (de “grote” stad op een uur rijden). We propten onszelf met 6 in een kleine taxi. Onze eerste stop was de shoprite, de Zambiaanse Colruyt. We hebben sinds kort ons eigen kookvuurtje en deden boodschappen om de rest van de week te koken. Daarna gingen we nog even naar de markt, waar we nog wat fruit en ik (Amber) een mooi paar sandalen kochten. Na een lange rit terug deden we de rest van de dag lekker niks. We speelden wat spelletjes en maakten lekkere Vlaamse kost: appelmoes met gebakken patatten en fishsticks.  

Zondagochtend gingen we, zoals alle Zambianen, naar de mis. We wisten wel al dat het er hier in de kerk heel anders aan toe ging en dat ze meer zongen, maar de mis overtrof toch wel alle verwachtingen. In Zambia is de kerk een concertzaal en Jezus een rockster. Echt iedereen, mannen en vrouwen, staan te dansen en te zingen en ze gaan hier ook helemaal in op. Ze bidden ook niet in stilte, maar zo luid mogelijk en allemaal door elkaar. Het is moeilijk uit te leggen en ik denk dat je het gezien moet hebben, maar heel de dienst straalde heel veel warmte uit. Iedereen was ook heel blij dat we waren gekomen en we voelde ons helemaal welkom.  Zondag is rustdag en dus hingen we na de mis gewoon wat in ons  huisje rond. Ik had al heel de week zin in pannenkoeken en nu we in Lusaka de nodige ingrediënten gekocht hadden was het eindelijk zover.

Even tussendoor, ons huisje en meer specifiek de waterput voor ons huisje is een echte hangspot geworden voor de Zambiaanse jeugd. Zeker tijdens het weekend verzamelen er heel veel kinderen rond ons huisje en wij houden ze dan wat bezig met spelletjes, kleurboeken en vandaag dus ook pannenkoeken.

Na zo’n 2 uur hadden we een gigantische stapel pannenkoeken die in zo’n 10 minuten helemaal op was. Maar lekker dat het was J Het was de dag van het goede eten, want ’s avonds kookte Melica ons een heerlijk typisch Iranees gerecht: rijst met linzen en (jammie!) aubergines! Tot mijn grote vreugde hadden we in Chipata ook avocado’s gevonden (feestje!) dus hebben we nu ook borrdbeleg voor de komende dagen.

En zo is het alweer maandag. Deze week werken we de volle 7 dagen. Woensdag en donderdag gaan we mee op een outreach, dan gaan we naar de kleine dorpjes om de vrouwen die zwanger zijn van hun eerste kindje mee op te volgen. Deze krijgen extra begeleiding. Hierover later meer J

We schrijven snel terug!

We vinden het ook altijd fijn om van jullie te horen , dus laat gerust een reactie.